ทุกวันนี้สังคมนับวันจะแย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ สังคมในอุดมคติของใครหลายๆ คน แต่ต้องแลกมาด้วยชีวิตนับหมื่นนับแสนที่เป็นพรมให้เหยียบเดินไปสู่สังคมเหล่านั้น ใครจะคิดว่าในอนาคต สังคมแบบนั้นจะมีอยู่จริง ไม่ใช่เป็นสังคมเฉพาะกลุ่มคนหรอกหรือ ที่หลายคนยอมพลีชีพให้เค้าเหยียบเพื่อหวังให้ลูกหลานได้สบาย
ผมกลัวว่าอาจเป็นการส่งลูกหลานให้กลายเป็นสิ่งที่ใครบางคนใช้เหยียบย่ำเหมือนรุ่นพ่อแม่ต่อไปไม่มีสิ้นสุด จนกว่าจะตายกันหมดล่ะมั้ง
เริ่มตั้งแต่ปัญหาสิ่งแวดล้อม จากทะเลกระบี่ที่ผมเห็นในสมัยก่อน ยังเคยตามผู้ใหญ่ไปเก็บไข่เต่ามาแกงกินโดยไม่รู้ความเมื่อยามเด็กอายุเพิ่งเข้า ป.1/ป.2 แต่ชายหาดปัจจุบันไม่มีแม้แต่ปูลมซักตัว นานๆ ถึงจะเจอตัวใหญ่ๆ ซักตัว ตัวเล็กๆ มีก็ใช่ว่าจะเยอะ และจะอยู่กันไปได้อีกกี่วัน วันนี้ได้ข่าวเต่ามะเฟืองลอยตายกลายเป็นซากเต่าขึ้นอืดอยู่หน้าหาดเกาะกวางในข่าวกระบี่
พอหันกลับมามองใน social network ปัญหาสงครามและการเหยียดชนชาติมีแต่ฆ่าแกงกันเนื่องจากเหตุผลไม่ตรงกัน
เหลือบไปดูก็เจอภาพอาหารทะเลสดถูกนำมาดองฟอมาลีน เพื่อคงความสด ให้ขายได้ โดยหวังแต่ผลกำไร หวังแต่ตัวเอง ไม่มีความคิดจิตใจที่จะเห็นแก่ส่วนรวม มีแต่เห็นแก่ได้เห็นแก่พวกพ้องเห็นแก่ตัว คนที่ต้องรับผลกรรมก็คือผู้บริโภค
เหมือนโดนฆ่าทั้งเป็นทุกวินาที นาข้าวแถวบ้านก็ฉีดยาฆ่าแมลงตั้งแต่เริ่มหว่าน เมล็ดข้าวยังไม่แทงยอด ฉีดจนข้าวโตถึงตอนเก็บเกี่ยว ไม่รู้กี่หนต่อกี่หน ลองนึกดูเล่นๆ ถ้ากินสารพวกนั้นเข้าไปทุกวันๆ จะเป็นอย่างไร สงสารคนที่มาซื้อข้าวสารเค้ากิน สงสารร้านที่รับซื้อข้าวของชาวนาพวกนั้นไปกิน สงสารตัวเองที่ไม่รู้เลยว่า ข้าวที่เรากินมีอะไรเจือปน
เราอยู่กันทุกวันนี้เพื่อรอวันตาย ตายผ่อนส่ง ไม่มีใครต้องมาวิ่งไล่ฆ่าเราให้ตายในแบบข่าวหน้า 1 แต่เราก็กำลังโดนคนแปลกหน้าฆ่าอยู่ทุกวัน คงมีซักวันที่เค้าจะทำสำเร็จ
อ้างอิง
– http://www.klongmuang-krabi.com
– http://www.krabi.today
– http://www.facebook.com