ครั้งก่อนเจอกับงานที่มีรายได้สูงสำหรับคนที่เรียนอยู่ในช่วง ปวช. นะครับ เงินเดือน ณ ตอนนั้นที่ผมได้เดือนละ 2,550 บาท เยอะไม่เยอะไม่ทราบครับ แต่ค่าเทอมที่ผมเรียนอยู่ต่อเทอม ประมาณ 5,500 บาท
ผมคิดว่าผมหาค่าเทอมได้ไม่ยากกับการเป็นพนักงานเงินเดือนที่มีงานประจำมั่นคงในระดับหนึ่ง และเป็นงานที่ดีที่สุดที่ผมคิดว่าหาทำได้ในตอนนั้น แต่กับทักษะที่ผมมีนั้นผมมองตัวเองว่าผมคงไม่เหมาะที่จะมานั่งจดมิเตอร์น้ำ-ไฟ คอยเอาโซดาไฟมาใส่โถส้วมเพื่อแก้ปัญหาส้วมตัน หรือต่อท่อวางระบบน้ำกับลูกพี่ช่างใหญ่ แล้วก็รอให้พนักงานอื่นนั่งนินทาเพราะกลัวว่าผมจะเอาความลับเค้าไปเปิดเผย ฯลฯ
หลังจากผมจบ ปวช. และปีนั้นก็เป็นปีสุดท้ายของผม ที่สามารถมีเงินมาจ่ายค่าเล่าเรียนของตัวเองได้ แต่ก็ได้แค่ครึ่งปีเท่านั้น เพราะการเรียน ปวส.มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเข้ามาอีก ยิ่งเลือกเรียนในภาคสมทบ ยิ่งต้องแพงกว่าปกติ ขึ้นมาเป็นหลักหมื่นบาท ผมต้องหาเงินให้ได้ หางานที่มีรายได้สูง ทำให้ได้ ประกอบกับผมเรียน ปวช.มาทางด้านธุรกิจ ผมมองดูว่าผมเรียนดีในสายวิชาชีพคอมพิวเตอร์ ผมเลยเลือกที่จะเรียน ปวส.ในสาขานี้พอดี และที่นี่ก็เปิดสอนพอดี คอมพิวเตอร์ธุรกิจ
ในชั้นเรียนผมได้พบกับเพื่อนๆ จากหลากหลายวงการ ไม่ว่าจะเป็นงาน Auditor งานช่างซ่อมบำรุงคอมพิวเตอร์ งาน Admin มีพี่ท่านนึงเป็นทหารช่างมาเรียนด้วย และงานช่างเครื่องยนต์ หลากหลาย ผมซึมซับประสบการณ์จากหลายๆ คนจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มพวกพ้อง ผมเริ่มที่จะเพิ่มทักษะทางคอมพิวเตอร์ได้อย่างโดดเด่น เขียนโปรแกรม Pascal, Visual Basic, C++ ได้อย่างชำนาญ แต่ผมยังตกงานในปีแรก ไม่มีบริษัทไหนรับผมเข้าทำงานซักแห่ง เพียงเพราะผมไม่มีประสบการณ์
มีอยู่แห่งหนึ่งยินดีให้ผมได้เข้าไปสอบข้อเขียน และปฏิบัติ ผมสอบข้อเขียนได้คะแนนดีสุด อายุน้อยสุดของผู้สมัครในรอบนั้น แต่ผมตกพิมพ์ดีด ให้ตายเหอะ ผมตกพิมพ์ดีด ในคลาสที่ผมเรียน ผมผ่านมันมาได้ด้วยการจิ้มดีดและพอใช้ได้ แต่พอมาทดสอบการพิมพ์ที่นี่ผลคือมีคำผิดมากเกินไป และการเข้าสัมภาษณ์คราวนั้นถูกตั้งคำถามว่า “ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดทำไมถึงไม่กลับไปทำงานต่างจังหวัด” ผมนี่เงิบเลย ไม่รู้จะตอบกลับว่าอะไรดี
ผลสรุปคือเค้าบอกว่าผมอายุยังน้อย (ประมาณ 16-17 ปีในขณะนั้น) และพิมพ์ดีดไม่เก่ง ผมเลยพลาดที่จะเข้าทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งวงการ…นั้นได้ ผมไม่ย่อท้อ แม้ว่าพี่ชาย หรือคนอื่นๆ รบเร้าว่าจะฝากให้ก็ตาม ผมอยากยืนด้วยขาตัวเองมากกว่า
เรียน ปวส.ที่ใหม่ได้ความรู้จักเพื่อนในชั้น ได้ความรู้จากอาจารย์ที่มาถ่ายทอดวิชาในคลาสเรียน และประสบการณ์ชีวิตมากมายของตัวเอง ผ่านพ้นไปครึ่งปี ผมยังไม่ได้งานประจำทำเลย งานที่หลายๆ คนใฝ่ฝัน งานที่ดีที่สุด งานที่มีรายได้สูงๆ ในตอนนั้นผมขอซักเดือนละ 5,000 พันบาทก็พอแล้ว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีบริษัทไหนรับผมเลย ผมไม่เก่งตรงไหน ผมเขียนโปรแกรมภาษาต่างๆ ได้ชำนาญ แต่บริษัทที่ผมสมัครเค้าไม่ได้ต้องการคนเขียนโปรแกรม
ผมหัดพิมพ์ดีดจนเกือบจะพิมพ์สัมผัสได้ (ผมพิมพ์สัมผัสได้ตอนเรียน ปวส.ปี 2) แต่ไม่มีบริษัทไหนรับพนักงานพิมพ์ดีดแบบผม เค้ารับแต่คนทำโปรแกรมพวกเวิร์ดราชวิถี เวิร์ดจุฬา โชคดีมากที่เพื่อนสมัยเรียน ปวช.ทราบข่าวว่าผมตกงานเลยชักชวนกันไปทำงานที่เดียวกันตำแหน่งธุรการ เงินเดือน 3,500 บาท ไม่เยอะและก็ไม่น้อยสำหรับเด็กอายุ 17 ปีในตอนนั้น และโชคดีมากๆ ที่เค้ามีโปรแกรมเวิร์ดราชวิถี เวิร์ดจุฬาให้ผมได้ใช้
ผมฝึกโปรแกรมนั้นจนถึงระดับเขียน Form ใช้เองได้ สามารถใช้ short cut ได้อย่างรวดเร็ว ประกอบกับทักษะการพิมพ์ดีดที่แม่นยำของผม ทำให้ผมเกือบจะก้าวหน้าในอาชีพของงานที่มีรายได้สูง ถ้าหากไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น